2007 FT3 olarak adlandırılan bu göktaşı, 16 yıl önce bir günden biraz fazla bir süre boyunca tespit edilmiş, ardından çok sönükleşip ortadan kaybolmuştu.
Resmi olarak "kayıp asteroit" olarak adlandırılan bu göktaşı, bilim insanları tarafından yörüngesini ve gezegenimize çarpabileceği potansiyel noktaları belirlemesine yetecek kadar uzun süre gözlemlendi.
NASA'nın Dünya'ya Yakın Nesne Araştırmaları Merkezi, 5 Ekim 2024 tarihinde çarpma ihtimali de dahil olmak üzere birkaç potansiyel etki tespit etti.
Bu yılın sonlarına doğru, 2007FT3'ün Dünya'ya çarpma riski 11,5 milyonda bir civarında.
NASA'nın sözcüsü "Gelecek yüzyılda herhangi bir zamanda Dünya'ya yönelik bilinen herhangi bir asteroit çarpma tehdidi yok" açıklamasında bulundu.
NASA, Dünya'ya yaklaşabilecek olanlar da dahil olmak üzere asteroitleri ve Dünya'ya yakın nesneleri (NEO'lar) bulmak, takip etmek ve sınıflandırmak için gökyüzünü özenle izliyor.
"Burada önemli bir not, gezegen bilim insanlarının Dünya'nın yörüngesine 30 milyon mil kadar yaklaşan asteroit yaklaşmalarını yakın yaklaşma olarak tanımlaması"
NASA Sözcüsü, "Bir asteroit ne kadar büyük olursa, gezegen savunma uzmanlarımızın onu bulması da o kadar kolay olur; bu da onların güneş etrafındaki yörüngelerinin genellikle çok iyi bilindiği ve yıllarca, hatta on yıllar boyunca anlaşıldığı anlamına gelir" diyerek süreci açıkladı.
Göktaşının 54 milyon ton ağırlığı, korkutucu gelse de aslında kozmik ölçekte çok küçük.
Uzmanlar, 66 milyon yıl önce dinozorları yok eden göktaşının yaklaşık 9.65 km genişliğinde, yaklaşık bir trilyon tona yakın olduğunu ve yaklaşık 45.000 mil/saat hızla çarpıştığını düşünüyor. Üstelik Patlamanın gücü yaklaşık 10 milyar atom bombasıydı.
Yucatan Yarımadası'nın Meksika'daki limanından 24 mil uzakta Dünya'ya çarptığı düşünülüyor. Ortaya çıkan kraterin genişliği 297 km ve derinliği ise 32 km'den fazla. Yarısı su altında, geri kalanı ise yağmur ormanlarıyla kaplı.
Şimdiye kadarki en büyük kara hayvanları da dahil olmak üzere bitki ve hayvan türlerinin neredeyse dörtte üçünü yok eden Kretase-Paleojen neslinin tükenmesinde önemli bir rol oynadı. Bazıları diri diri yandı ya da boğuldu, ancak çoğu titreyerek açlıktan öldü.
Atmosfere büyük miktarda toz, kükürt ve karbondioksit salarak küresel sonuçlar doğurdu. Toz ve kükürt, güneş ışığını yansıtan bir bulut oluşturdu ve Dünya'nın sıcaklığını önemli ölçüde düşürdü. Donma noktasının altındaki sıcaklıklar en az üç yıl devam etti ve muhtemelen onlarca yıl sürdü.