Kendisini hiç görmedim ve tanışamadık. 2015 yılında bir meslek lisesinde idareci olarak çalışmaya başladım. Okulda 700 civarı öğrenci, 50 civarı öğretmen vardı. İlk önce kurumun zayıf yönlerini, eksikliklerini tespit ettim. 

Kurumun modern bir yapıya kavuşması için çok kaynak gerekiyordu. MEB düzenli olarak ödenek (kaynak) yolluyordu ama bu hızlı bir yenileme için yeterli değildi.

Bilgisayarın başına oturup ülkemizde bulunan vakıfların, derneklerin, şirketlerin, holdinglerin, medya organlarının e-posta ve faks verilerini toplamaya başladım.

Yaklaşık 1 ay içinde 10 bin kadar adres temin ettim. Boş vakitlerimde sırayla e-posta ve faks yollamaya başladım.

İlk şok haber dünyanın en büyük otomobil firmalarından birinden geldi. “Okulunuza yeni bir otomobil vereceğiz” dediler. İnanamadım. Fabrikaya gittim. Bizi paşa gibi karşıladılar. Aracı teslim ettiler. 

Pırıl pırıl parlayan otomobil okulun bahçesine inince görenler donup kaldı. Kimisi tebrik etti. Kimisi hayırlı olsun dedi. Kimisi de hasetten çatladığı için hiç tepki vermedi.

İlerleyen aylarda okulun boyanması, spor malzemeleri, giysiler, kitaplar, defterler, deney gereçleri, bilgisayarlar, mobilyalar, yazıcılar, ayakkabılar, botlar vb. sürekli olarak gelmeye başladı.

Bu çalışmalarımı çekemeyen bazı hödükler adımı dilenciye çıkardılar. Ama Onları hiç kâle almadım.
Okulun eksiklerini ileten bir yazım 2015 yılında .... gazetesinde çıktı. Bu yayından sonra taa İsviçre’de yaşayan, hakkında hiç bir bilgimin olmadığı Sayın Volkan A. Bey okulumuzun banka hesabına 7-8 defa İsviçre Frank’ı yolladı. Bu bağışları 2020 Nisan ayı rayiciyle 100 bin TL olarak kabul edebiliriz.

Anadolu’nun ücra bir ilçesinde (taşrada) bulunan meslek lisesine 100 bin TL bağış gelmesi havsala alacak iş değildir.

Eğitim, meslek edinme, toplam kalite, üretim, bilişim konularında e-posta üzerinden yazıştığımız melek insan Sayın Volkan A. Bey gibi insanlarımızın çoğalması bu ülkeyi daha da yükseltecektir.