Birden aklıma geldi.
“Vefa nedir?” diye, sordum kendime.
Herkesin bildiği manasını biliyordum ama daha inandırıcı, sahici olsun diye, Türkçe sözlüğe baktım.
Şöyle yazıyordu:
“Sevgiyi sürdürme, sevgi, dostluk bağlılığı.”
*
Sevgi tek taraflı olmaz. Dostluk da... Bu eylem için en az iki özne lazım. Ki arada bağ olsun. Çoklukla bağ kurduğumuz insanlarla aramızda bir muhabbet oluşur. Onunla konuşmak, düşüncelerimizi paylaşmak, yeri geldiğinde akıl danışmak, öneride bulunmak isteriz.
Yani vefada bir karşılıklılık durumu olur. İlginizi gösterdiğiniz gibi, dost dediğiniz kimseden de bunu beklersiniz.
Zira sevgi, dostluk tek taraflı olmaz. Bu yüzden halk arasında bu durumu ifade etmek için kullanılan “Muhabbet iki baştan” sözü boşa söylenmemiştir.
*
Kimi insanlarla yollarımız kesişir. Öğrencilikte, askerlikte, mesleğimizi icra ederken, yeni bir tabirle, hayatta “elektrik aldığımız, elektrik verdiğimiz” insanlar olur. Konuşmaktan keyif aldığımız bu insanlarla yakınlık kurarız. Zamanla aramızda ünsiyet oluşur. Artık, bu insanların bizim hayatımızdaki yeri ayrıdır. Onlar dosttur, arkadaştır. Bu sebeple onlardan “emin” oluruz. Zannederiz ki bizim de onlardaki yerimiz böyledir.
*
Hayat tecrübeleri göstermiştir ki statüler denk oldukça bu zan varlığını sürdürmektedir. Ne zaman ki tahterevallinin bir tarafı yükselmeye başlar, işte gerçek o zaman acı yüzünü gösterir.
*
Etrafı sarmaşıklarla örülen yüksek mevki, eskiye ait her şeyi gölgeler, bilinçaltına iter. Eski ahbabını aramak sormak şöyle dursun, aramalara sormalara mukabelede de bulunulmaz. Kasıt olmasa da sarmaşıklardan dışarısı görülmez olmuştur artık.
*
Aslında makamlar insanların gerçek kimliğini görmenin mihenk taşlarıdır. Sınanmamış dostluk muallaktadır. Ancak mihenk taşına çarpınca gerçek; altın mıdır, bakır mıdır kendini gösterir.
*
Eğer sahip olunulan mevki insanlar arasındaki ilişkinin niteliğini belirliyorsa bu ilişkide vefa olmaz, dostluk olmaz. Arada konjonktürel bir menfaat kesişmesi vardır ve bu ortadan kalkınca aradaki bağ da zayıflar, kopar!..
*
Hülasa vefa göstermek, kıymet bilmektir; aramak sormaktır. Kederi paylaşmak, sevinci çoğaltmaktır. Dostlarıyla arasındaki mesafeyi makamdan mevkiden münezzeh tutan insanlar ne güzeldir. Onların kapıları da, gönülleri de hep açıktır.
*
Arıyor soruyor, aranıp sorulmuyorsanız artık bir nokta koymanın zamanı gelmiş demektir. Kefenin bir tarafı tartıda hep hafif geliyorsa bu teraziye güven kalmaz. Denge yoksa vefa da yoktur. Biraz kötümser bir tavsiye belki ama müstahak olanlar için yapmak icap eder diye, düşünürüm. Onun için elinize telefonunuzu alın ve arayıp cevap alamadığınız, size geri dönmeyen numarayı telefonunuzdan; numaranın sahibini de gönlünüzden, aklınızdan silin gitsin.
*
Mevlana der ki:”KuIa vefası oImayanın Hakka vefası oImaz!”